تقریبا می توان گفت که درهر کجای دنیا و بر روی هریک از سطوح مختلف مثل چمن، آسفالت، تردمیل و ...  امکان دویدن وجود دارد ولی نکته ی بسیار مهم این است که بایستی از تفاوت شدت برخورد و درگیر شدن مفاصل حین دویدن روی هریک از این سطوح آگاهی داشت.

 

چمن

چمن بیشتر از سایرسطوح، برای دویدن مورد استقبال قرار دارد. خصوصا مکان هایی که به وضعیت چمن  آنها بیشتر توجه می شود. بی شک، چمن بهترین گزینه برای تمرین شما خواهد بود. هر  چند مهم ترین نکات در خصوص دویدن روی چمن، توجه داشتن به سطوح ناهموار و همچنین احتمال لیز بودن و لغزش به هنگام بازندگی و رطوبت می باشند.

 

مسیر های جنگلی

مسیر های جنگلی یکی از بهترین مسیر های برای دویدن می باشند چراکه تقریبا هموار بوده و می شود کیلومتر ها دوید و از دیدن محیط لذت بُرد. قسمت های سربالایی ( پَستی ها) در هوای بارانی و مرطوب می توانند گل آلود باشند و حتی ریشه های درختان می توانند دوندگانی که از آن فضا آگاهی ندارند را در معرض خطر قرار بدهد.اما در سرازیری (بلندی ها) مسیر های پیچ در پیچ بیشتری وجود دارند که دائما با آنها مواجه می شوید که باعث افزایش سرعتتان خواهد شد و اگر نتوانید خوب مدیریت و کنترل داشته باشید احتمالا در مسیر بازگشت دچار مشکل خواهید شد.


خاک

خاک، سطحی مناسب و متعادل به لحاظ نرم و یا سفت بودن است که با عث پایین آوردن ریسک آسیب دیدگی می شود و تا حدود زیادی از فشار وارد شده به کمر می کاهد.
هرچند احتمال گِل آلود شدن و یا لغزنده بودن زیادی دارد و گاها می تواند شما را به چالش بکشد و سختی به همراه داشته باشد، ولی به دلیل یکنواخت و هموار بودن آن در مقایسه با مسیر های جنگلی احتمال آسیب و پیچ خوردگی مچ پا را تا حد زیادی کاهش می دهد ولی در مقابل، در عبور از مسیر های جنگلی می توانید از تماشای منظره لذت ببرید که در این حالت این امکان را نخواهید داشت.

زمین های دو میدانی(کیندرز)

" کیندرز " اصطلاح انگلیسی این گونه زمین ها  است. سطوح ریگ مانند، ترکیبی از مواد اولیه نظیر کربن، سنگ و خاک های زغال سنگ نیم سوز و... بوده که مسیر هایی مناسب برای دویدن می باشند زیرا برای دوندگان حرکت دادن پاها روی آن در مقایسه با سطوح صاف و محکم، راحت تر می باشد.
هرچند که وقتی هوا گرم می شود حالت لغزنده ای دارد و حتی در هوای بارانی، سطح آن می تواند باتلاق مانند شود.
اما اگر از آن خوب مراقبت شود به راحتی مسیر طی شده را می توان اندازه گیری کرد. به صورت کلی این نوع زمین ها جزء سطوح مورد علاقه ی دونده ها هستند.

زمین های مصنوعی

این مدل زمین ها را به سرعت می توان برای دوندگان آماده سازی کرد هرچند دوام زیادی نخواهند داشت. این سطوح برای تمرینات سرعتی بسیار مناسب می باشند. هرچند دویدن برای مسافت های بلند بر روی این سطوح خسته کننده خواهد بود و اگر دائما و بطور منظم مسیرحرکتی خود را تغییر دهید  ، راه حل خوبی برای حل این موضوع خواهد بود و از فشار مضاعف بر روی مچ پاها، زانو و لگن می کاهد.

تردمیل

تردمیل ها مناسب ترین گزینه برای دویدن در شرایط آب و هوایی بد و نامناسب هستند. هر چند که استفاده از آنها می تواند خسته کننده باشد و اکثر دوندگان ترجیح می دهند که در فضای باز بدوند.
اکثر تردمیل ها مانیتور هایی دارند که میزان شیب، تعداد گام ها، ضربان قلب، میزان کالری مصرفی و اطلاعات دیگر را به شما نمایش می دهند. تردمیل ها برای تمرینات ویژه نظیر تمرینات سرعتی، تمرینات نوسانی با قابلیت از پیش تنظیم نمودن میزان سرعت، تعداد گام ها و حتی شیب مناسب می باشند. همچنین سطح یکنواخت آن برای گام برداشتن حین دویدن مناسب است. شرایط آب و هوایی نیز در این حالت بر روی تمرین شما تاثیری نخواهد گذاشت و تفاوتی به هنگام آفتابی، بارانی، برفی و یاحتی طوفانی بودن وجود ندارد. فقط آنکه به هنگام استفاده از تردمیل بایستی تمرکز خود را حفظ کنید، در غیر این صورت امکان افتادن شما از دستگاه وجود دارد.

آسفالت

آسفالت، تقریبا سطح اکثر خیابان ها و جاده ها را تشکیل می دهد بنابراین نمی توان آن را نادیده گرفت خصوصا در زمان هایی که می خواهید در محیط اطراف محل سکونت خود بدوید و تمرین داشته باشید. اگرچه اندازه گیری مسافت طی شده بر روی آسفالت آسان هست و می توان ریتم حرکت و گام ها را به راحتی تنظیم کرد ولی همیشه امکان مواجه شدن با دست انداز ها، چاله ها و ترافیک وجود دارد. همچنین ضربه های ناشی از برخورد پاهایتان به سطح سفت و محکم زمین، فشاری مضاعف و مضر به کل بدن خصوصا تاندون های آشیل پاهایتان وارد می کند که این فشار هنگام دویدن روی سطوح نرم تر و ناهموار تاحدودی کاهش می یابد.

شن و ماسه(زمین ساحلی)

دویدن بر روی سطوح ماسه ای نسبت به سایر زمین ها کاملا متفاوت است همچنین تمرین بسیار مناسبی بدون ریسک کوچکترین آسیب دیدگی و فشاری بر روی مفاصل بدن، برای ماهیچه های ساق پاها می باشد . در نظر داشته باشید که تمرین در زمین های شن و ماسه ای نرم تر، احتمال مصدومیت از ناحیه ی تاندون های آشیل پا را افزایش می دهد.
وقتی که سطح آب دریا ثابت است و جزر و مد نیست، از خط فرضی که آب را از سطح خشکی ماسه ای جدا می کند به عنوان خطی فرضی و جایگزینی مناسب برای تایین مرز محدوده ی تمرینیتان می توانید استفاده کنید. و در مقایسه با تمرین روی سطح ناهموار و شیب دار فشار کمتری به بدنتان وارد خواهد شد. به علاوه اگر شانس تمرین در این محیط را داشته باشید از تماشای منظره ی زیبای دریا و وزش نسیم ها قطعا لذت خواهید برد.

سنگ فرش

سطح اکثر پیاده رو ها از این جنس تشکیل شده اند بنابراین ناگزیردر سطح شهر زیاد با آنها مواجه خواهید شد. در صورتی که قدم هایتان را روی سطحی نامناسب مثل لبه های آن قرار دهید می تواند آسیب برایتان به دنبال داشته باشد. اگر انتخاب بهتری دارید سعی کنید تا جای ممکن سطوح نرم تر را انتخاب نمایید.

برف

هنگام دویدن بر سطوح برفی می توانید از چشم انداز زیبای زمستانی لذت ببرید. در این مواقع، همیشه احتمال خطر اصابت به اجسام پوشیده شده زیر برف وجود دارد و می تواند تخریب و کوفتگی ماهیچه ها را به دنبال داشته باشد. به مرور زمان وقتی برف به یخ تبدیل شود احتمال لغزندگی به شدت افزایش می یابد و محافظت کردن در برابر لغزش تقریبا غیر ممکن می باشد. همچنین دویدن روی برف برای کفش هایتان بد و آسیب زا می باشد.